Dag 15: 30 september: Gunnison / Cottonwood Pass

Hieperdepiep Hoera, vandaag is ons nichtje Sterre jarig, ze wordt 1 jaar !
Van harte proficiat lieverd!!
-----

Vandaag is de eerste dag dat ik geen zin heb om het verslag te schrijven. We waren pas om 18.45 uur terug in het hotel en eigenlijk zou ik het liefste onder de douche kruipen, mijn haren wassen en lekker in pyjama in bed tv gaan kijken. Maar…..duty calls we gaan een verhaaltje schrijven.

Nadat we de tank weer vol hadden gegooid waren we rond 8.45 uur on the road richting Cottonwood Pass.

Vlak voordat we bij Almont kwamen zag ik een Bald Eagle vliegen, zo gaaf ! We zijn nog omgedraaid om te kijken of hij ergens in een boom was geland maar helaas, de vogel was gevlogen.

Wel een andere vreemde vogel gespot

Het was de bedoeling om in één keer via Taylor Reservoir naar Cottonwood Pass te rijden. Maar zoals het wel vaker met ons gaat kiezen we gaande weg voor iets anders.

Dit keer besloten we de Spring Creek Road te rijden, een gravel-weg die ons tot bij het Spring Creek Reservoir zou brengen. Aangezien dit een spontane actie was hadden we geen idee hoe lang deze dirt road zou zijn of wat het Spring Creek Reservoir zou voorstellen.

Onderweg

In mijn Lonely Planet boek stond hierover namelijk niets vermeld. Nadat we de weg waren opgereden zagen we meteen een aantal hertjes, zo bijzonder, je rijdt ergens en vanuit de auto kun je de foto’s maken!

Het was een schitterende route, in ieder geval qua uitzicht. Iedere keer als we zo’n route rijden geniet ik van het uitzicht maar denk wel heel regelmatig “als er maar niets gebeurd, als we maar geen platte band krijgen”. 

We kwamen zeggen en schrijven 1 auto tegen dus erg veel hulp konden we in zo’n geval niet verwachten.

Omdat we geen idee hadden hoe lang de weg nog was en we via Taylor Reservoir wilden rijden besloten we na een minuut of 40 om te draaien.

We zaten weer op weg nummer 742, een prachtige weg met weer schitterende uitzichten. En weer staken een aantal hertjes de weg over:

Taylor Reservoir vonden we niet zo bijzonder alhoewel we er natuurlijk wel een paar foto’s van hebben gemaakt.

We spraken met een koppel uit Tennessee en zij vertelden dat het spookstadje St. Elmo de moeite waard was/ Dit hadden we al gelezen maar het stond niet zo hoog op ons verlanglijstje. Omdat er permanent mensen wonen vonden wij het woord “Ghosttown”  een beetje overdreven. Maar goed, als men zegt dat het de moeite waard is en we zijn in de buurt, dan gaan we het proberen, maar daarover later.

Daarna begon de Cottonwood Pass, wederom een prachtige route. Omdat we al snel erg hoog zaten waren er niet meer veel gele bomen maar vooral veel naaldbomen. Verder kale bergen met hier en daar een meer, schitterend.

We reden de weg lekker rustig en op een bepaald moment zag ik……………een Moose !!!!! 

Erik heeft de auto aan de kant gezet en ik ben snel uit de auto gesprongen. Op mijn schoot lag mijn camera met de 18-200 mm lens, ik wist dat dat niet genoeg was. Ik probeerde de achterdeur te openen maar daarvoor moet de auto in “Park” staan. Ik heb op het raam geklopt zodat Erik wist dat hij de auto in “Park” moest zetten zodat ik de deur kon openen om de andere camera met de 150-500 mm lens kon pakken. 

Dit alles duurt maar een paar seconden maar als je een Moose (= eland) ziet, dan telt iedere seconde, ha ha.  Ik heb snel een foto gemaakt en Erik heeft het statief uit de auto gehaald. 

Daarna heb ik nog een paar foto’s gemaakt maar de Moose liep al richting bosrand.

onze Moosewatcher

We zijn het bospaadje ingelopen (ja ja, veilig genoeg, de afstand was zeker 100 meter!) en ik zag dat de Moose ging liggen. We hebben het statief met camera in het veld geplaatst in de hoop dat de Moose nog zou opstaan. 

Erik heeft de auto gehaald en het bospad waarover hij moest rijden was op z'n zachts gezegd niet egaal.

De foto’s van de Moose zijn niet geweldig maar wat waren we blij!!! Het is heel bijzonder om hier een Moose te zien. Je moet en veel geduld en veel geluk hebben, YOEHOE !!!

Nu alleen nog een beer en ons hoor je daarna niet meer, ha ha.

We zagen onderstaand bord langs de route

Hieruit blijkt dat op dat punt van de berg, de postkoets van Tincup naar Buena Vista een stop maakte om van paarden te wisselen.

Op onderstaand kaartje is de route van Tincup naar Buena Vista te zien:

Slingerweg Cottonwood Pass

Na de Cottonwood Pass hebben we in het leuke plaatsje Buena Vista geluncht.

Happy Fall Y'all

We liepen even een winkel binnen en raakten als altijd weer aan de praat met iemand. 

Hij vertelde dat St. Elmo de moeite waard is en dat het ongeveer een uur rijden was, mmmm, dat vonden we toch wel een beetje ver gezien het feit dat ons hotel in Gunnison nog eens 1 ½ uur verder lag. 

Omdat ik nogal een control freak ben wilde ik dit bevestigd krijgen door iemand anders. Bij een camping (inderdaad, ik ben op een camping geweest!) heb ik het nagevraagd en het was maar 16 mijl. We gaan het doen! En we hebben geen spijt gekregen, het was echt heel leuk.

Ze hadden voor vandaag regen voorspeld maar we hadden nog geen druppel gezien. Wel wat bewolking, zon, bewolking maar geen regen. Net toen we St. Elmo binnenreden begon het een beetje te regenen. Het grappige is dat we het eigenlijk wel vonden passen bij zo’n ietwat deprimerend gebied. Het was leuk om er rond te lopen en foto’s te maken.

Outhouse (wc)

In St. Elmo werd vroeger goud gevonden. In die tijd woonden er ca. 2000 mensen in het plaatsje. Er waren toen veel meer huizen, de meesten zijn gewoon vergaan door de sneeuw etc. Anderen zijn in vlammen opgegaan.

enthousiaste medebezoekers

en bewoners (chipmunk)

De dame in de winkel adviseerde ons nog naar het kerkhof te gaan dat op ca. 1 mijl rijden lag. Via de camping (ja, weer de camping) kwamen we bij het kerkhof. Op een bord staan alle namen van de mensen die er begraven liggen met leeftijd en vaak doodsoorzaak. Het zijn uiteraard vooral oude graven die heel mooi tussen de gele bomen liggen, een bijzondere plek.

Toen was het tijd om naar huis te gaan. Vanaf St. Elmo was het nog 2 uur rijden naar het hotel. Weer een schitterende route maar we waren wel een beetje moe en  vooral het laatste uur duurde toch wel een beetje lang. Alhoewel de route prachtig was, via de Monarch Pass (3400 meter) zijn we niet meer gestopt om foto’s te maken.

De rest van de route moest de zonnebril op  vanwege de laag hangende zon.

We zijn even een hapje gaan eten bij Pallisades, het restaurant dat op loopafstand van het hotel ligt maar waar wij met de auto naar toe zijn gegaan……….we voelen ons echte Amerikanen!

Morgen verlaten we dit lekkere hotel en deze mooie, relaxte omgeving en rijden we naar Manitou Springs. We hebben besloten om dit in één keer te rijden (ca 3,5 uur) en niet nog via allerlei omwegen.

Het was weer een heerlijke dag in het mooie Colorado!

PS: nogmaals bedankt voor alle leuke en spontane reacties op ons verslag en alle reacties en likes op Facebook. Fijn dat jullie ons blijven volgen en niet al zijn afgehaakt !